Always by my side

Daar zit ik dan, vanaf vandaag nog één maand op Aruba. Wat komt dat besef opeens hard aan. Maar voor ik bij dat hoofdstuk beland is er nog zo veel meer te vertellen. Ik heb weer een tijd niks van mijzelf laten horen, er is zo veel gebeurd in de tussentijd. Waar moet ik beginnen?

Begin deze maand ben ik één van mijn belangrijkste bezittingen verloren. Iedereen die mij volgt via facebook is het vast niet ontgaan want ik heb massaal een zoekactie opgericht om het terug te vinden. Elise en ik gingen gezellig een drankje doen op de highrise. De avond begon geweldig. We kwamen toevallig Dennis en Lise-lotte tegen. Ik wist dat ze op het eiland waren en we hadden afgesproken om elkaar te zien, maar niet vanavond. Het was dus een verrassing om opeens familie in de Gusto te zien. We hebben een hele tijd gepraat. Dezelfde avond kwam ik nog meer bekenden tegen en was het onwijs gezellig. Aan het eind van de avond kwam ik erachter dat ik mijn mooie gouden armband, die ik van mijn lieve tante heb gekregen en van mijn moeder is geweest, ben verloren. Een golf van paniek overspoelde mij. Ik ben als een gek teruggegaan naar de locaties waar ik die avond was geweest. Zoeken en nog meer zoeken.. Overal waar ik ben geweest, van parkeerplek naar de uitgaansgelegenheden, en de route ertussen, onder banken, stoelen, tafels. Naar de auto en naar de volgende plek. Hier was het nog hartstikke druk met feestende mensen. En maar blijven zoeken. Ik voelde mij zo beroerd. Uiteindelijk moest ik opgeven... 

De volgende dag opstaan, voelen aan mijn arm en beseffen dat dit echt gebeurd is. Ik ben het echt kwijt. Liever verlies ik mijn telefoon, portemonnee of andere bezittingen, maar niet deze armband. Nogmaals terug gegaan naar de locaties en opnieuw gezocht. Niks gevonden.. Ik zit thuis op bed, er komt een golf van verdriet. Intens verdriet. Ik ben er ziek van. Overgeven. Terug op bed. De tranen houden niet op. Wat moet ik nu nog doen? Deze armband heb ik vanaf 10-02-2011 elke dag gedragen, nooit afgegaan. Dit is het enige tastbare wat ik van mijn moeder over heb. Deze armband is, in mijn ogen, samen met alles daaromheen emotioneel maar ook genetisch een symbool voor alles wat ik van mijn moeder heb gekregen. Net zoals ieder ander ben ik een mix van mijn vader en van mijn moeder. Net zoals bij ieder ander leven zij beide in mij voort, en oh wat ben ik daar trots op. Daarnaast staat deze armband voor mij symbool voor de speciale band die ik heb met mijn tante. Rita heeft mij deze armband gegeven. Na het overlijden van mijn moeder ging ik elke woensdagmiddag naar Rita toe. De band die daaruit voortkomt is bijzonder, die is mij dierbaar. 

Diezelfde middag kan ik gelukkig skypen met Fanny. Tijdens dit gesprek kan ik een deel van de gevoelens en gedachtes plaatsen. Door erover te praten lukt het mij om een soort kern te vinden. Wat is er nu precies aan de hand? Waar komt dit alles vandaan. Natuurlijk is het logisch dat ik verdriet voel maar wat voel ik nou eigenlijk allemaal? Het is intens, het gaat door merg en been. Vrijwel meteen weet ik dat dit meer is dan alleen het verlies van een armband. 

Sinds mama overleden is, al bijna 16 jaar, draag ik verdriet met me mee. Intens verdriet, een oergevoel. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Ik was 7 toen het gebeurde. Wat ben ik toen goed opgevangen door mijn vader en door familie. Op die leeftijd heb je behoefte aan troost, ontzettend veel troost. Naarmate je ouder wordt veranderen de behoeftes ten opzichte van je ouders. Wanneer mama nog zou leven, maar ook nu ze er niet meer is. Natuurlijk heb ik dit besef nooit gehad toen ik jong was. Eigenlijk kwam dit besef pas nadat ik de armband was verloren. Ik probeer sinds haar overlijden om te gaan met het verdriet. Soms gaat het goed, dagen, maanden of jaren dat ik er eigenlijk niet echt "last" van heb. Natuurlijk heb ik altijd momenten. Haar verjaardag en sterfdag zijn moeilijk. Hetzelfde voor mijn eigen verjaardag, kerst, oud en nieuw. Op één of andere manier leer je hiermee omgaan. Maar eens in de zoveel tijd is er een trigger waaraan ik merk dat het dieper gaat dan alleen verdriet. 

Nu is het weer zo ver. Ik denk dat de trigger in Aruba is ontstaan, misschien daarvoor al, dat weet ik nog niet precies. Maar ik weet wel dat ik veel bezig ben met levensvragen. Opzoek naar antwoorden. Antwoorden over mijzelf. Ik heb er wel eens eerder over geschreven. Ik geniet van de zoektocht hiernaar toe. Maar het verlies van mijn armband was een keerpunt. Dit was het besef dat mijn behoeftes ten opzichte van mijn moeder veranderen. Met mijn vader heb ik een goede band. We communiceren ondertussen zoals volwassenen dat doen (nu geen flauwe opmerking maken pa ;)). We hebben gesprekken waarin we elkaar ondersteunen en op deze manier leer ik mijn vader kennen op een andere manier dan voorheen. Zijn beweegredenen, gevoelens, gedachtes kan ik beter plaatsen. Dit heeft denk ik te maken met het feit dat ik "volwassen" begin te worden en beetje bij beetje anders naar de wereld ga kijken. Toen ik mijn armband verloor ging ik 16 jaar terug in de tijd. Het voelde alsof ik haar sterfdag en de nasleep weer opnieuw doormaakte. Het intense verdriet. Verscheurd. Verlaten.

Nu is het anders, anders dan voorheen. Ik kan het gevoel met geen enkel woord omschrijven. Ik ben niet alleen opzoek naar troost. Er kwamen ontzettend veel vragen naar boven. Vragen waar ik zelf de antwoorden niet kan vinden. Daarnaast werd voor mij ook een hele hoop duidelijk. Het is nog verwarrend. Ik ben er dan ook nog niet helemaal uit. Maar ik weet voor mijzelf wel dat ik binnenkort een volgende stap moet zetten in het verwerk. Nu pak ik weer terug op de behoeftes tegenover je ouders die veranderen met de tijd. Ik ben mij er nu van bewust dat ik de gesprekken die ik heb met mijn vader, ontzettend mis bij mijn moeder. Ik heb vragen waar ik nog geen antwoord bij kan vinden. Ik ken mijn moeder eigenlijk amper. Ik was 7. Ik herinner mij dingen maar echt niet veel. Daarnaast zijn dat herinneringen van een kind, vooral de gevoelens, sommige beelden en soms nog haar geur en stem. Als ik geluk heb droom ik mooi over haar, met ongeluk zijn dit nachtmerries. Al met al, prachtige en vooral dierbare herinneringen. 

Puntje bij het paaltje. Het is tijd voor de volgende stap. Ik moet opzoek naar antwoorden. Hoe ik dit ga doen is voor een deel al wel duidelijk, ik weet in ieder geval dat het nog even moet wachten tot ik weer terug ben in Nederland. Opzoek gaan naar de vragen, naar de kern. Ik weet dat het moeilijk gaat worden. Confronterend. Misschien vind ik wel dingen die ik helemaal niet wil weten. Het gaat mijn beeld van wat ik van mijn moeder heb veranderen. Dit heeft twee kanten. Aan de ene kant kijk ik er naar uit om haar beter te leren kennen. Hoop ik dat het meer rust gaat geven. Aan de andere kant vind ik het ontzettend eng, weet ik totaal niet wat mij te wachten staat en gaan er vast hele moeilijke en kwetsbare momenten komen. Hoe of wat, uiteindelijk vind ik altijd wel weer een manier om ermee om te gaan en komt het altijd wel weer goed. 

Belangrijkste van dit alles. Ik ben Sophie. Ik ben niet mijn vader en ook niet mijn moeder. Ja ik draag ze met mij mee, heb hun genen en daarmee ook een hele boel eigenschappen van ze. Maar uiteindelijk ben ik mijzelf, een individu. En wat ik ook vind, ik zal ermee doen wat ik altijd doe. Ik hoor het aan, ik neem het in me op, en vervolgens trek ik mijn eigen plan en doe ik ermee wat ik denk dat het beste is.

Ik denk dat dit het meest kwetsbare verhaal is wat ik ooit heb geschreven. Ik moet toegeven dat ik het spannend vind om het te uploaden. Het heeft me heel wat tranen gekost. Toen ik begon met schrijven wist ik nog niet dat ik er een heel blog aan kwijt zou zijn. Ik heb mezelf laten meevoeren op mijn gevoelens en mijn handen het werk laten doen. Wat eruit is gekomen is dit. Schrijven is voor mij een manier om dingen op een rijtje te zetten. Op één of andere manier krijgt het allemaal meer duidelijkheid. Ondanks dat ik het spannend vind wil ik het wel met jullie delen. Ook dit is wie ik ben. Sterker nog, dit ben ik!

Dit is mijn zoektocht en ik ga het doen op de manier die mij het beste lijkt. Daarnaast zal ik alle stapjes zetten in mijn eigen tempo. Sowieso laat ik het rusten tot ik in Nederland ben. Dan eerst het leven daar weer op de rit zetten en vervolgens ga ik weer verder. 

Om het verhaal goed af te sluiten. Ik heb mijn armband gelukkig wel weer terug. Na 4 dagen alles op alles gezet te hebben bleek mijn armband diezelfde avond gevonden te zijn door een Danielle, zij werkt in de salon vanwaar de hairshow is georganiseerd. Dus opeens had ik een bericht op mijn tijdlijn, een foto van haar Joseph en de armband. Toen ik die zag kon ik het niet geloven tot ik de armband weer in mijn handen had. Oh wat een opluchting. Sindsdien ben ik extra voorzichtig en kijk ik bijna elke 10 minuten even of deze nog netjes om mijn arm zit <3 

Bedankt voor het lezen. Het volgende verhaal zal minder intens zijn.