Auto's gaan niet altijd over rozen..

Bon tardi dushi's,

Daar zijn we weer. Ik heb weer een hele hoop te vertellen.... want wat we nou weer allemaal hebben meegemaakt...

Na het schrijven van mijn vorige blog afgelopen vrijdag heeft Jorick mij naar de ranch gebracht zodat ik aan het werk kon. Wij hadden de hele dag al geen bereik of service op onze telefoon dus Jorick ging terwijl ik aan het werk was naar de profider, digicel, om uit te zoeken hoe of wat. We moesten sowieso nog een rekening betalen en uiteindelijk lag het daar ook aan. Om een lang verhaal kort te maken, hij zet mij af en rijdt weg. Vervolgens valt de stuurbekrachtiging van de auto weg... ja, dat is best vreemd. Dus de auto opnieuw starten en nog een keertje proberen. Weer geen geluk... Nou oké, eens kijken wat er aan de hand is. Ik ga proberen om jullie dit zo goed mogelijk uit te leggen, ik heb geen verstand van auto's dus neem mij niks kwalijk als ik dingen verkeerd benoem of uitleg! Ik ben immers maar een vrouw en hou mij veel liever bezig met paardjes en andere belangrijkere dingen ;). In ieder geval lag de spanningsriem eraf. Uiteindelijk die er weer op gekregen maar toen bleek de multibelt stuk te zijn. Dit is een soort wieltje waar de spanningsriem overheen loopt. De multibelt was dusdanig versleten dat die niet meer meedraaide met de spanningsriem. Dit betekend dat de onderdelen die in verbinding staan met de spanningsriem niet goed kunnen functioneren. Hierdoor werd onder andere de stuurbekrachtiging niet meer aangedreven en werd de motor erg warm! 

Oke dit is natuurlijk allemaal super vervelend. Maar om het nog vervelender te maken was Jorick niet in staat om hulp in te schakelen aangezien we geen service of iets dergelijks hebben met onze telefoon. Dus toen heeft Jorick praktisch vanaf mijn werk naar een winkel van digicel moeten lopen om er voor te zorgen dat hij weer kon bellen. Dat is een flinke wandeling en vervolgens moest hij daar ook nog eens drie kwartier in de rij staan.. Eindelijk weer service begon hij wild naar iedereen te bellen. Maar het mocht niet baten want niemand nam op. Uiteindelijk hebben Pommelien en Pascal ons kunnen helpen. Heeft Jorick van hun een auto mogen lenen en is hij weer terug gereden om mij op te halen. Onze auto kon op dit moment niks meer. Rijden was geen optie aangezien we daar alles alleen maar erger mee zouden maken en de motor oververhit zou raken, dan zijn we nog verder van huis.

Ik ontving tijdens werk, ergens aan het einde, een berichtje: "Jorick, rij je al weer? gaat alles goed?".Ik schrok me een ongeluk en heb hem meteen gebeld. Wat is er gebeurd? Ben je veilig? Ik dacht dat hij een ongeluk had gehad aangezien dit regelmatig gebeurd op Aruba. Goed nieuws: geen ongeluk, slecht nieuws: auto is kapot. Na mijn werk moest ik meteen door naar Pam Pam aangezien daar het feestje van het partnercomité zou plaatsvinden en ik moest daar als organisator natuurlijk bij aanwezig zijn.. Dus Jorick haalt mij op en we rijden naar Pam Pam. Ondertussen brengt hij mij op de hoogte. "Oke, rot allemaal maar vanavond gaan we het wel leuk hebben! Geen gedoe met die stomme auto gewoon even alles vergeten." Dat was mijn antwoord. Jorick ging hier mee akkoord en vervolgens hebben we een hele leuke gezellige avond gehad en was het stiekem wel weer laat geworden.

De volgende ochtend vroeg op om die auto naar de monteur te brengen. De auto die we van Pom en Pas hebben geleend die moest voor 11:00 weer bij hun terug zijn want zij hadden ook problemen met hun andere autootje. Om 09:00 waren we bij onze auto. Maar hoe krijgen we onze grote zware Ford Explorer nou bij de monteur? Met het lieve kleine autootje van Pom en Pas kunnen wij dit bakbeest niet slepen en we willen eigenlijk ook geen 75 gulden er aan uitgeven om een sleepbedrijf in te schakelen. Wie heeft er een grote auto? en wie is er al wakker om 09:00? Vrij weinig opties bleven over. Uiteindelijk besloten om de auto zelf naar de monteur te rijden en gewoon om de zoveel meter even te stoppen om de motor te laten afkoelen. Alles behalve ideaal. Nou daar gaan we dan. Jorick in de explorer en ik in het kleine autootje er achter aan. Elke keer langs de kant en hup weer door. Uiteindelijk bij de monteur, is niemand aanwezig.. Oke het zit ons dus nog niet mee vandaag.. Half uurtje voorbij en nog niemand aanwezig. Maar kom op, het is Aruba. Wat verwacht je dan? Dat je meteen geholpen wordt? Nee vergeet het maar. Een uur later komt de monteur eindelijk tevoorschijn. Jorick er meteen op af. Legt het probleem uit en wordt vervolgens teleurgesteld: "We maken hier alleen uitlaten.." einde verhaal.. 

Gebeurd dit echt? Jep.. oké en nu dan? Na heel wat rondbellen uiteindelijk toch een sleepwagen laten komen. 75 gulden armer maar de auto gaat wel naar een goede monteur die er verstand van heeft. We brengen het kleine autootje terug naar Pom en Pas en praten gezellig even bij. Je zal denken dat het verhaal nu afgelopen is.. Nee hoor, het kan allemaal nog veel erger... 

Nu hebben we namelijk helemaal geen auto meer. Hoe kom ik dan bij mijn werk? En hoe komen we dan vervolgens weer thuis? We wonen aan de andere kant van het eiland, niemand die daar toevallig even langs rijdt. Dus weer rondbellen naar mensen die twee auto's hebben. Uiteindelijk hebben Claudia en Sijb ons een autootje kunnen lenen. Weer zo een leuk klein ding. Nou daar gaan we dan, we zijn weer on the road. Ik kan lekker werken en Jorick kan even naar huis om te relaxen.

Ondertussen is mijn batterij bijna leeg dus die zet ik uit onder het werk en Jorick gaat lekker naar huis. De kitten Oliver wordt opgehaald en daarna eventjes rust! Ik ben klaar met werk en loop naar boven. 18:15 zou Jorick mij ophalen. 18:30 nog steeds geen Jorick te bekennen. Hij zou wel in slaap gevallen zijn, na al het gedoe met die auto kan ik mij dat goed voorstellen. Dus toch maar weer mijn telefoon aan om te kijken of ik wat ontvangen heb en anders of ik even kan bellen. Telefoon nog maar 4%, ik moet dus opschieten. Ontvang ik de volgende berichten van Jorick: "Ik heb een aanrijding gehad, met mij alles goed en weinig schade aan de auto". Ik ben natuurlijk super geschrokken en begin wild terug te appen. Waar sta je? Wat is er gebeurd? En hoe nu verder?. Ik heb nog net de locatie kunnen ontvangen die hij met mij gedeeld heeft, even snel kunnen kijken en toen was mijn batterij echt leef. Ik kon wel door de grond zakken, houdt het dan nooit op?? Kan het niet gewoon één keer gemakkelijk gaan?? 

Het is ondertussen kwart voor 7 en het begint donker te worden. Ik kan hier niet langs de weg blijven wachten. In het donker ziet niemand me en komen alle zwerfhonden te voorschijn. Ik ben naar het huis op de hoek gelopen. "Hallo, ik ben Sophie en ik heb hulp nodig.. vervolgens leg ik het verhaal uit". Om het lastig te maken spreken ze eigenlijk alleen Papiaments. Gelukkig was er iemand bij die wel een beetje Nederlands kon en heb ik mijn verhaal kunnen uitleggen. "Zou ik hier misschien mogen wachten en even een telefoon mogen gebruiken zodat ik kan bellen?" Dat was gelukkig geen probleem en ik werd hartelijk ontvangen. Na een kort telefoongesprek met Jorick kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon maar moest blijven waar ik was en moest wachten. Voor hoelang wist nog niemand. De man die Nederlands sprak ging zijn kinderen wegbrengen en ik bleef over met een vrouw die alleen Papiaments en een heel klein beetje Engels sprak. Met wat moeite hebben we gezellig gesproken. Zij heeft de vertaler op haar telefoon gebruikt en ik heb heel erg mijn best gedaan om zo duidelijk mogelijk te zijn. Ik kreeg zelfs lekker een kopje thee. Het was zo lief en ik heb haar wel 100x bedankt! 

Na ruim een uur wachten rijdt een collega van Jorick aan, hij roept "TAXI!!" en ik kan eindelijk richting Jorick om hem te ondersteunen. Het ongeluk viel inderdaad mee, Jorick en de andere bestuurder hebben gelukkig niks. De auto die we van Claudia en Sijb hebben geleend heeft een klein deukje en wat krassen maar ook dat valt hartstikke mee. De auto van de andere bestuurder is er slechter aan toe.. Hij is achter op Jorick gereden en zijn motorkap zit niet helemaal meer netjes op de auto. Verder wat deuken en krassen. Het was een 19 jarige jongen, zijn zwangere vriendin zit thuis op hem te wachten en hij heeft kort geleden ook een ongeluk gehad waarbij zijn achterkant helemaal in de prak gereden is. Die arme jongen heeft daar 4000 gulden aan uitgegeven omdat de veroorzaker na het ongeluk gewoon is doorgereden.. En nu mag hij weer betalen, arme jongen...

Na heel wat uurtjes verder mogen wij eindelijk naar huis. De politie is langs geweest, er zijn foto's gemaakt en een hele hoop papieren ingevuld. Time to go! Beide dood op, wat kan er hierna nou nog meer mis gaan? Nog een hele hoop zal ik je vertellen..

Maandag zou de auto klaar zijn, Jorick had een vrije dag en we hadden allemaal leuke dingen gepland. Maar helaas ging niks hiervan door. De auto was namelijk nog niet klaar. En er waren nog wat problemen gevonden. De spanningsriem heeft namelijk de radiator stukgeslagen. Hierdoor is er een scheur in gekomen. Deze heeft hij dinsdag geprobeerd om te maken, maar helaas niet gelukt. Dus een nieuwe radiator kap moeten bestellen. Woensdag middag heeft Jorick dan ein-de-lijk de auto kunnen ophalen. Dit betekend dat we van zondag tot woensdag aan huis gekluisterd waren. Jorick heeft wel kunnen werken want die kon gewoon met de fiets weg. Maar ik kon geen kant op. Gelukkig is de auto nu weer gemaakt en kunnen we weer lekker rondrijden. Helaas heeft dit grapje ons 975 gulden gekost en daar zijn we natuurlijk niet zo blij mee.. Maar liever nu dan aan het einde van onze term en dat we meteen daarna de auto verkopen en we helemaal niks meer terug zien van ons geld. 

Voor dit autodrama begon had ik al een andere aanvaring met de auto van Pascal en Pommelien. Samen met Mandy, Claudia en Pommelien was ik naar de film 50 shades of grey geweest. Ik ga niet in detail treden maar ik vond de film wel leuk hoor ;) Maar toen we voor de auto stonden op weg naar huis kregen we dat ding niet van het slot af. De afstandsbediening was leeg en de sloten gingen dus niet open. De auto met de sleutel van het slot gehaald en toen begon het drama. Het alarm ging af. Snel de auto in en de deuren dicht. Alarm was gestopt maar we kregen de auto niet meer gestart. Dit is een beveiliging tegen diefstal. We hebben al het mogelijke geprobeerd maar niks mocht baten. Elke keer als een deur open of dicht ging dan ging het alarm weer af. Zitten daar drie onschuldige meisjes in een auto die maar herrie blijft maken. We schaamde ons dood! Uiteindelijk heeft Jorick ons bevrijd want die heeft de andere sleutels gehaald waarvan de batterijtjes wel goed waren. Gelukkig kunnen we hier achteraf allemaal wel om lachen. Maar over alles met onze eigen auto kan ik nog niet lachen. Stom ding... 

Oh dan heb ik nog een verhaal!! Ik heb eindelijk gekited bij Boka Grandi. Naja kiten kan je het niet echt noemen. Gevliegerd in het water met een kite ;) haha! Ook dat liep uit op een drama. Ik hoop echt dat ik na vandaag gewoon weer positieve dagen te ge moed ga.. maar oke, kite opgezet en de lucht in. Alles oke. Het was een size 8 en dat is niet zo groot en normaal wel prima voor mijn postuur en gewicht. Maar die dag was de kite wel sterk. Het zal wel komen omdat ik het een tijdje niet heb gedaan. Even wennen en weer doorgaan. Ik had besloten dat ik eerst samen met Jorick het water in zou gaan en even zou vliegeren zonder board. Als dat goed ging dan kon ik het alleen proberen en daarna met board. Maar zo ver is het nooit gekomen. Jorick heeft me geen seconden los kunnen laten. De kite was zo sterk dat ik mezelf en Jorick door het water sleepte tijdens een body drag. Zelf kon ik hem echt niet houden. De wind werd steeds heftiger, de lucht steeds grijzer. STORM OP KOMST!!!! en dat was te merken. Ik kon helemaal niks meer, werd alleen maar uit het water getrokken terwijl de bar helemaal van me af was en de kite "ge de-powered" was. Dit zijn allemaal dingen die je doet om de kite minder krachtig te maken. We waren met collegas van Jorick op het water en ook die hielden hun kite niet onder controle. Eén groot drama. Kite uiteindelijk naar de grond gekregen zonder deze te beschadigen en liggend bleef die zichzelf maar lanceren. Dus toen heb ik quick release moeten doen. De lijnen schieten dan naar voren en dat zorgt ervoor dat de kite plat valt en geen wind meer vangt. En zelfs toen kon ik amper blijven staan... Jorick is snel het water uit gegaan en heeft de kite op het strand gelegd met wat zand er over heen. Ik meteen het water uit. Vervolgens heeft Jorick zijn collegas geholpen waarvan één kite bijna een hutje had geraakt en de andere collega was nog vrij ver op het water. Ga ik eindelijk het water in, breekt er één groot drama uit. Het was echt even spannend en best ook wel een gevaarlijke situatie. Gelukkig is alles goed gekomen. Uiteindelijk is Jorick met size 8 gaan kiten en heb ik toegekeken. Normaal gaat hij met een size 11. De wind was echt heel krachtig. Maar de ochtend wel lekker afgesloten. Lekker op het strand en toegekeken. Volgende keer gewoon weer proberen. 

Maar zoals je kan lezen waren dit niet onze beste dagen... Vervelend ook dat het weer hier omgeslagen is. Sinds gister regent het hier ontzettend veel. Nu "15:22" schijnt eindelijk eventjes het zonnetje. Vannacht brak echt de hel los. Het regende zo hard, we zijn er van wakker geworden, en dit is de hele dag doorgegaan. Ik heb Jorick vanmorgen vroeg met de auto naar het werk gebracht want fietsen was gewoon geen optie. Officieel is het regenseizoen voorbij, maar het lijkt erop alsof het juist net begonnen is. Lijkt Nederland wel, maar dan zonder de kou. Alhoewel ik het ook gewoon koud heb als het hier zo stormt. Koud terwijl het 26 graden buiten is, kan je het je voorstellen? 

Mhh heb ik verder nog wat leuks te vermelden.. Ik ga weer beginnen met sporten. Morgen moet ik eraan geloven en ga ik meedoen met circuit training op de kazerne. Daarna is er no way back want dan ga ik samen met de sportinstructeur een schema samenstellen en dan is het over met de pret. Gewoon weer hard aan de bak. 

Verder hebben we weer een nieuwe foster. Dit is al weer nummer 8 en hij heet Flynn! Het is een kleine kloon van Donnie en hij is heel schattig. Een klein rood katertje. Zijn moeder is een Siamees en hij heeft hierdoor een heel mooi smal koppie. Hopelijk is hij snel vertrokken naar een forever home. Dan is het wel even mooi geweest. Dit brengt me op nog veel beter nieuws! 18 maart landen mijn papa en zijn vriendin Tonny hier op Aruba. Feest natuurlijk! Ik kijk er echt heel erg naar uit en ben al druk bezig om allemaal leuke dingen te bedenken om te doen. Wat ik ook heel leuk vind is dat zij Diego meenemen. Diego is mijn kat die ik in eerste instantie zou achterlaten in Nederland. Indya, het meisje die tot nu toe heel goed op hem heeft gepast, kan dit helaas niet blijven doen. Vandaar de keuze om hem nu meteen hierheen te halen. Zo zit er de meeste tijd tussen de twee vluchten. Ik ben heel benieuwd hoe het hem hier zal vergaan en of hij Jorick, Donnie en mijzelf nog herkent!

OOH en ik vergeet helemaal te schrijven over vanmorgen. Ik heb namelijk via facetime de diploma uitreiking van mijn lieve vriendinnetjes mogen bijwonen. Diana en Sabina, ik ben super super trots op jullie. Kanjers!! En ik ben echt heel blij dat ik op deze manier erbij kon zijn. Shirlana, jij gaat ook nog shinen. En daarna komen jullie lekker hierheen!! 

Nou ik heb denk ik wel weer genoeg geschreven voor nu ;) hopelijk de aankomende tijd meer geluk. Ik hou jullie op de hoogte!

Heel veel liefs! x