Brits Guyana, sprakeloos!

Toen we door de douane waren gegaan (één grote hal met twee tafels voor het laten zien van je paspoort en twee tafels voor het controleren van bagage) kwamen we bij deur van de uitgang. Aan de andere kant van de deur stonden allemaal mannen te wachten. Beetje rare types, sommige met gouden tanden, dreadlocks en vieze kleding. Toen we door de deur gingen werden we overspoeld: Taxi? Taxi? Bijna werden onze tassen uit onze handen getrokken. Het was een hele rare gewaarwording. Ons was verteld alleen mee te gaan met de man met de groene bus. Er was al betaald we mochten niemand geld geven. Deze man hadden wij snel gevonden en hij liet ons instappen in een andere taxi met een aardige chauffeur. De man en de auto zagen er goed uit en eenmaal in de auto kregen we de kans om bij te komen van wat ons in de vroege morgen allemaal is overkomen.

Al vrij snel kwamen we met de chauffeur in gesprek. In Brits Guyana spreken ze Engels maar met een zwaar accent. Eigenlijk kon ik er weinig van verstaan. Je moet er even aan wennen en na een tijdje ging het een stuk beter. Wij vroegen wat dingen over de veiligheid aangezien we meerdere keren aangesproken waren dat Guyana crimineel is. Hij zei dat het meevalt zolang je maar niet te koop loopt met je spullen en je gezond verstand gebruikt. Niet als het donker is over straat gaan en vooral niet in onveilige gebieden. Het spreekt voor zich. Ons hotel bleek wel in een onveilig gebied te liggen. Hij bracht ons erheen en zei vrijwel meteen dat wanneer we naar een ander hotel zouden willen hij ons daarheen kon brengen. 

Maar even een stapje terug. Ongeveer een kwartier in de taxi, nog steeds overrompeld door wat er allemaal was gebeurd vroeg deze lieve taxi chauffeur die we amper konden verstaan of we dit weekend naar een bruiloft zouden willen. Wat voor bruiloft? Jaa mijn nichtje uit Amerika die gaat trouwen en die wil een traditionele bruiloft en jullie mogen ook komen. Denk er maar over na en laat me later maar weten wat jullie doen. We stonden versteld en hebben uiteindelijk besloten om te gaan. Volgens mij kwamen we op een vrijdag aan, zondag was de bruiloft.

Onze eerste dagen in Guyana waren echt even wennen. Het is toch weer heel anders dan Suriname. Ik voelde mij er zeker niet veilig. We zijn toch veel over straat gegaan, eigenwijs als altijd wel lekker te voet. Geen taxi. Overdag kan je er prima "wandelen". In het donker zou ik inderdaad niet snel over straat gaan. Je voelt in sommige delen dat er iets niet klopt en wij zijn erg op onze hoede geweest. Wij kwamen naar Guyana voor de Kaieteur waterfall. Dit is de hoogste single drop waterval in de wereld, 226 meter hoog. Het was ons plan om alleen hier naar toe te gaan. Zonder tourbedrijf, door de jungle, eigen hangmatje en eigen eten. Gewoon gaan. We hebben drie reisverslagen gelezen van stellen die het waren gelukt en we dachten: wij gaan het gewoon proberen. Lukt het niet keren we terug en gaan we weer naar Georgetown. De Kaieteur falls liggen in een natuurgebied: Kaieteur national park. Om uberhaupt de trip te mogen maken moet je toestemming hebben van de rangers. Daarnaast hadden we gelezen dat het een moeilijk pad zou zijn naar de waterval toe. Het zou glad en glibberig zijn en slecht begaanbaar. Aangezien het daar veel regent en we op het randje zaten van het regenseizoen besloten we om eerst aan de rangers te vragen of het wel te doen was, wel veilig was. 

Uiteindelijk zijn we in contact gekomen met Joel Breems, de manager van het park. Een hele aardige man. Het is een Amerikaan maar zijn roots komen uit Nederland. Hij zag er ook heel Nederlands uit. Hij vertelde ons alle ins and outs van Kaieteur en de tocht er naar toe. Het pad was goed begaanbaar maar inderdaad wel glibberig. Verder vertelde hij ons uit te kijken voor slangen. Er komen giftige slangen voor in dat gebied. Heel erg giftige slangen... brr... Verder vertelde hij ons meer over het wildlife wat we konden verwachten. Brulapen, cock of the rocks, golden frogs en de prachtige jaguar. 

Na dit verhelderende gesprek hebben we onze route bepaald. Joel verzocht ons om hem te laten weten wat onze plannen waren zodat hij de rangers kon laten weten dat we eraan zouden komen. We besloten om op maandag met de bus te vertrekken naar Mahdia, daar zouden we een nachtje in een hotel overnachten. Vanuit Mahdia zouden we dinsdag ochtend vertrekken naar Pamela's Landing met een 4x4 taxi. Daar zouden we met een bootje vertrekken naar Amatuk. Daar met de boot verder naar Waratuk en dan weer met de boot naar Tukeit. Hier weer overnachten en woensdag de tocht naar boven te voet naar almighty Kaieteur. Vanaf Kaiteur zouden we dan terug vliegen op vrijdag en dan terug naar Georgetown, paar dagen relaxen en weer terug naar Aruba. Strak plan toch?

Zaterdag, de dag erna, zijn we zo snel mogelijk naar Ogle airport gegaan om een vlucht vanuit Kaiteur naar Georgetown te regelen. Dit was vrij snel geregeld. Helaas vlogen ze alleen op donderdag en zaterdag. Zondag zouden wij al weer naar Aruba vliegen. We hadden begrepen dat er niet gevlogen word met slecht weer en dit blijkt behoorlijk vaak voor te komen. Toch hebben we de gok gewaagd en hebben we onze vlucht voor zaterdag besproken. Donderdag vonden wij te kort dag. Dan zouden we maar 1 dag bij Kaieteur zijn en wat zouden we vrijdag en zaterdag dan nog moeten doen? Living on the edge, gewoon lekker zaterdag boeken. 

Daarna zijn we terug gegaan naar de stad en hebben we de dierentuin bezocht. Hier ben ik ondergepoept door een vogel. Dat brengt geluk zeggen ze.. de stank was niet te harden. Mijn haar heeft nog drie dagen naar vogelstront geroken. Moet mij ook weer overkomen. Maar wat wel heel leuk was is dat we lamantijnen hebben gevoerd. In Guyana noemen ze het manatees. Ze zwemmen daar in sommige vijfers. Waarom weet ik eigenlijk niet zo god meer. Ik weet wel dat ze daar lang geleden zijn uitgezet en sinds die tijd daar leven. Joel had ons verteld dat je ze kan voeren en dan kan aanraken. We moesten wat gras pakken, op het water slaan en dan zouden ze vanzelf komen. Het was even zoeken maar uiteindelijk hadden we er één gevonden. En inderdaad, je kan ze voeren en aanraken. Het was heel speciaal en echt een super leuke ervaring. Het zijn grote dieren maar heel vriendelijk. Helaas moesten we snel weg aangezien het opeens erg donker was geworden. We zijn toen met een taxi naar huis gegaan. 

De volgende ochtend was het tijd voor de bruiloft. Om 09:00 stonden we klaar en kwam onze taxichauffeur ons ophalen. Hij vertelde ons over zijn gezin en familie en ook over de bruiloft. Het is een traditionele Indische bruiloft met heel veel eten, muziek, dansen en drank! haha. We hadden er wel zin in, nog nooit zoiets gezien en we stonden verteld van de gastvrijheid van deze man en zijn gezin. Aangekomen bij zijn huis leerden we zijn drie dochters kennen. Hij had er vijf geloof ik, ik ben uiteindelijk de tel kwijtgeraakt. Na een tijdje wachten werd ik gevraagd of ik ook een mooie traditionele jurk aan zou willen. Natuurlijk wil ik dat! Mee met de meiden en lekker tutten. Ik kreeg een prachtige roze jurk met glitter borduursel erop. Ze hebben mij opgemaakt, mijn haar gedaan, sieraden om en de prachtige jurk aan. Oh wat voelde ik mij mooi. Jorick vond me er ook prachtig uitzien. Dit was al een hele ervaring. Toen zijn wij met zijn alle naar de bruiloft gegaan. Het was bloedheet. We kwamen aan en er stonden heel veel stoelen. De zaal was rijk versiert en het bruidspaar zat samen met een soort priester denk ik in een koepel. Mensen zaten op de stoelen en keken verveeld naar wat er allemaal gebeurde. Niemand keek gek op toen wij als enige blanke mensen binnenkwamen. We waren meer dan welkom en konden meteen aanschuiven voor het eten. Het is traditie om tijdens de bruiloft te eten uit een groot lelieblad. Het eten was alleen maar vegatarisch en ik weet niet wat ik precies heb gegeten maar het was heerlijk. Daarna hebben we gekeken naar verschillende rituelen en dansen. Het was prachtig om te zien. Iedereen was zo vriendelijk en ik voelde me ontzettend welkom. 

Na de bruiloft heeft de aardige taxichauffeur ons weer naar huis gebracht. We zijn nog even gestopt bij een chinees om inkopen te doen voor onze reis aangezien we maandag gingen vertrekken. Het was tijd om onszelf voor te bereiden. Thuis de tassen ingepakt, andere grote tassen opgeborgen en nu lekker slapen. Morgen weer vroeg op. 

Maandag, dag van de waarheid. Daar gaan we dan. Eerst nog even hopi veel geld pinnen voor de aankomende dagen en daarna op zoek naar bus 72 naar Mahdia. We liepen vlug over straat want we hadden het gevoel dat we al te laat zouden komen. Uiteindelijk bij het busstation aangekomen werden we aangesproken door de buschauffeur. Bus 72 naar Mahdia? Ja we hebben de goede! Graag gaan we met u mee. We mochten voorin de bus zitten. De bus zat volgeladen met kinderen en er waren ook wat volwassenen mee. Op het busstation was er een hele hoop gaande. Verkeer ging in en uit luid toeterend en mensen schreeuwden naar elkaar. Er was zelfs bijna een gevecht gaande. Het was wel heel interessant om dit allemaal te zien, ik keek echt mijn ogen uit. Eenmaal on the road bleek de buschauffeur een echt grappenmaker. Eigenlijk de hele busreis met hem gepraat. Hij doet deze tocht elke dag. Hij gaat heen naar Mahdia, slaapt daar een nachtje en gaat de volgende dag weer terug. De reis ging een groot deel door de jungle en hij vertelde allemaal verhalen over wat hij had meegemaakt. Ik weet helaas zijn naam niet meer maar het was een groot genoegen om hem te leren kennen. 

Hij bracht ons ook in contact met Edward en Roy. Edward en Roy gingen ook naar Kaieteur en de chauffeur vroeg aan ons of hij ons met elkaar in contact moest brengen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. We hebben kennisgemaakt en besloten om samen verder te gaan. Edward is een Engelsman met zijn roots in Brits Guyana. Hij was op bezoek bij zijn familie en besloot om met een tourbedrijf naar Kaieteur te gaan. Roy was zijn reisleider en gids. We mochten mee maar zouden dan wel meebetalen in de kosten van de bootjes en taxi die Roy al had geregeld. De overnachting in Mahdia ging niet door. We zijn meteen doorgegaan naar Aratuk. Dit is het eerste eilandje wat je bereikt met de boot. Hier konden we met de hangmat in een klein huisje overnachten. We kwamen hier gids Jason tegen. Al een tijdje bezopen maar nog steeds erg gezellig heeft hij heerlijk voor ons gekookt. Die avond zijn we in een goed gezelschap gaan slapen. Wat een ervaring, nu al! Al deze lieve mensen bij elkaar, niemand kent elkaar maar het klikte meteen. 

De volgende ochtend weer lekker gegeten en toen met de boot naar Waratuk. Dit is wederom een klein eilandje waar wat mensen wonen. Hier moesten we de boot over het eiland trekken aangezien er aan beide kanten van het eilandje een waterval is. Hetzelfde is voor Aratuk trouwens ;). Dit hebben we met elkaar gedaan en was wederom een hele ervaring. Toen zijn we doorgegaan naar Tukeit. Van Joel hadden we al gehoord dat hier een nieuwe accommodatie was gebouwd. Nou het was echt splinternieuw en ontzettend luxe. Midden in de jungle, hebben wij heerlijk geslapen op een bedje met klamboe. Stromend water, lekker kunnen douchen. Een normaal toilet. Heerlijk!

Aangekomen op Tukeit hebben we een wandeling gemaakt naar wat watervallen op het eilandje. Prachtig maar wel een glibberige tocht. Ik ben een aantal keren uitgegleden en vond het soms best wel spannend. Maar toch gelukt en het was een mooie waterval. Hier hebben we even gezeten en toen terug gegaan. Wederom heerlijk gegeten en die avond gezellig gekaart. Het heeft de hele nacht heel erg geregend. Het was de bedoeling dat de we volgende dag een wandeling zouden maken naar de onderkant van de waterval. Hier zouden we een mooi uitzicht hebben op Kaieteur. Helaas is dit pad niet begaanbaar met deze regenval. Uiteindelijk besloten om die dag omhoog te lopen naar Kaieteur en dan het andere pad naar de onderkant een andere dag te doen. 

We hadden dus begrepen dat de wandeling naar Kaieteur echt heel pittig zou zijn. Er zouden drie stukken zijn die heel stijl omhoog zouden gaan. Die stukken zijn wij eigenlijk nooit tegengekomen. Roy ging super snel, en hij zou het zelf kunnen lopen binnen 1,5 uur. Op internet waren we een tijd tegengekomen van 4 tot 5 uur. Edward was niet zo fit, hij stopte denk ik om de 10 minuten. Soms best irritant maar ach iedereen heeft zijn eigen tempo. Uiteindelijk waren we binnen een uur en 50 minuten boven. Best netjes. Roy gaf ons nog een complimentje over hoe fit we waren. Had hij van mij niet verwacht! haha. 

Eenmaal aangekomen bij Kaieteur was alles het 100% waard. Roy liet ons allemaal handjes vasthouden en we moesten onze ogen sluiten. We moesten hem volgen. Eenmaal aangekomen liet hij ons onze eerste reactie filmen. Camera's klaar? oke ogen open. WAUW!!!!! Ik heb toch wat watervallen gezien in mijn leven maar dit was echt het aller mooiste wat ik ooit heb gezien. Prachtig. Echt een natuurwonder. We hebben nog een tijdje gezeten en gekeken. Genieten van het prachtige uitzicht. Toen zijn we naar het huisje gegaan, spullen neergelegd en snel weer terug naar de prachtige waterval. We hebben verschillende uitkijk punten bekeken en ook naast de bovenkant van de waterval gestaan. Het is echt een heel machtig stukje natuur. Val je er vanaf of wordt je meegenomen met de rivier dan ben je dood. Einde oefening. Je voelt je opeens heel klein. Wat een aanrader voor iedereen. Dit moet je een keer in je leven meegemaakt hebben. 

We kwamen woensdag aan op Kaieteur en zaterdag vlogen we pas terug. We hebben deze dagen echt nodig gehad om van alles te kunnen genieten. Geen slangen of jaguars gezien maar wel de prachtige Cock of the rock en de Golden Frogs. De Cock of the rock is een zeldzame rode vogel die hier voorkomt. Je kan gevangenis straf krijgen als je deze vogel vangt of doodt. Hebben wij natuurlijk niet gedaan. En dan heb je nog de speciale Golden froggie. Dit kleine kikkertje met het formaat van het vingerkootje van mijn pink is goudkleurig. Het behoort tot de familie van giftige kikkertjes maar dit kikkertje is niet giftig. Apart he? Het is een broertje of zusje van een kikkertje wat bekend is in Colombia wat leeft van de blaadjes waar cocaine van wordt gemaakt. Vandaar dat dit kikkertje super giftig is aangezien er hoog geconcentreerde coke in dit beestje zit. Altijd high denk ik ;). De golden frog komt alleen voor op Kaieteur en is heel bang voor mensen. Het maken van een foto was behoorlijk lastig. We hebben er toch een stuk of zes gezien. Ze zijn heel schattig. 

Verder heb je achter de Kaieteur een soort grot, hier wonen een soort zwaluwen. Ze noemen ze daar swifts. Deze vogeltjes komen sochtends achter de waterval vandaan en gaan aan het einde van de dag weer terug achter de waterval. Dit is een prachtig gezicht en hier hebben we eigenlijk elke avond naar gekeken. 

Zal ik jullie wat vertellen over de oorsprong van de naam van Kaieteur? Vroeger, heel heel vroeger woonde er een stam. Het ging heel slecht met de mensen, weinig tot geen eten en dit heeft zelfs aangezet tot kannibalisme. Het opperhoofd besloot om zichzelf als offer te brengen en heeft zichzelf met een bootje van de waterval af laten gaan. Zijn naam was Kai. Mensen geloven dat Kai is teruggekomen in de rots en dat je zijn gezicht kan zien in de rots naast de waterval. Vandaar de naam Kaieteur. 

Vrijdag vlogen Roy en Edward weer terug naar Georgetown dus nog één nachtje hadden wij het huisje en de waterval voor ons alleen. Jep we waren daar maar met zijn vieren. Luxe he? We hebben die ochtend lekker gedouched in de rivier voor de waterval. Het was heerlijk. Toen was het tijd om weer naar huis te gaan. Klein vliegtuigje in. Ik haat vliegen... Kon wel huilen maaaaar, ik heb het weer overleefd. Veilig aangekomen in Georgetown hebben we snel wat gegeten en zijn we gaan slapen. Zondag ochtend moesten we heel heel vroeg weer vliegen naar Aruba. 

Dag Kaieteur, dag Brits Guyana, dag geweldig vriendelijke mensen, dag vakantie en hallo thuis <3 prachtig Aruba met je mooie stranden en je warmte. Ik heb je gemist!